هنوز ایستاده ایم.

- در "یمن" نام خیابانی را" ندا آقا سلطان" می گذارند.
- شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی بالاخره بعد از چهار سال قطعنامه ای را بر ضد فعالیت های هسته ای ایران تصویب می کند.
- جایزه صلح نوبل، متعلق به شیرین عبادی، وکیل و فعال حقوق بشر توسط حکومت ایران مصادره و ضبط می شود.
- محمود احمدی نژاد با هیئتی سیصد نفره در حیات خلوت آمریکا شده ماشین امضاء و پشت هم "ترکمن چای" و "گلستان" و ... می بندد به ناف کشورش. و رفیق چاوز نیز به پاسداشت حضور پربرکتش برایش سرود شاهنشاهی می نوازند و سرمست و پیروزمندانه از اینکه قرار است مثل ترکیه کسری بودجه اش از قِبَل همین امضاء ها تامین بشود می زند زیر آواز.
- برزیل هم که تازه از خواب غفلت بیدار شده برای آنکه نشان دهد هنوز جا دارد از این سندها امضاء شود به قطع نامه شورای حکام رأی "ممتنع" می دهد.
باورش کمی سخت است اما همه ی این دستاوردها فقط در عرض دو- سه روز محقق شده و تازه این چند قلم قاعدتن گوشه ای از شیرین کاری های دولت و حاکمیتی است که قرار است با سیاست مهرورزی اش دنیا را از سیطره قدرت های نامشروع نجات دهد و خود مدیریتش کند. و در همین اوضاع و احوال در تهران و در رأس حاکمیت از داشتن "بصیریت" سخن گفته می شود.
اینجا جایی است که دیگر نه توان گفتن چیزی را دارم و نه می شود کاری کرد. سرم را می اندازم پایین و به کشورم و سرگذشتش می اندیشم و اینکه چه شد که اینگونه بازی خورده ایم و تا اینجاها نیز آمده ایم. سعی می کنم با خودم کنار بیایم و به همین بسنده کنم که همین روزها این ها نیز خواهند رفت و آنوقت من می مانم و این ویرانه با تمام زخم هایمان.


کوتاه بگویمت :
ما که دیگر نه گرده ای برایمان مانده و نه سفره ای و نه چیز بیشتری که از دست بدهیم. اگر از غصه دق نمی کنیم و راه کوه و بیابان را نمی گیریم، اگر می بینی هنوز زنده ایم و بی لبخند و غمین، استوار ایستاده ایم، اگر می بینی جواب گلوله و تازیانه ات را با مشت می دهیم، اگر می بینی به جای سرخ و سفید و سیاه ، "سبز" پوشیده ایم، شرافت انسانی مان است که حکم می کند همین گونه بمانیم و نشانت بدهیم "بصیرت" آن چیزی است که تو بویی از آن نبرده ای.