آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت

شنیده ای لابد ، تمثال نا مبارکت را می گویم آقا ! این یکی را حتم دارم دیده ای و به روی نامبارک لابد هم نخواهی آورد، مثل همه ی این سال ها و اتفاق هایش. امّا بی چشم و رویی هم حدی دارد. خیابان به این بلندا را ندیده ای و تاب آورده ایم. "سهراب" را خون دلمه کرده بودی بر کف همین خیابان و حرمت نگه داشتیم - نه از آن بابت که شایسته ی آنی، نه ! از آن بابت که محجوبیم و صبور- نشان به آن نشان که همان روزها فریاد برآورده بودیم که "این آخرین پیام است" و باز مجاب نمی شدی که این خون بازی پایان ولایت سلطانی توست. ایما و اشاره فراوان بوده و هست، حرف حساب امّا حالیت که نمی شود. فرصتت فراوان بود که بیایی و بشوی مثل این همه آدم در این سرزمین امّا به غلط باورت شده بود که سر از آستان کبریایی در آورده ای . من که می دانم این خون خواری ات یک پایش بند است به همان آستان کبریایی ات و پای دیگرش به تاج و تخت سلطانی ات.
به گوشت رسانیده اند و می دانی ، تمثال نا مبارکت را می گویم. می دانم چگونه تعبیرش خواهی کرد و چگونه وادارت می کنند خم به ابرویت نیاوری امّا، چیزهای زیادی نمی دانی و نمی بینی . مثلن خنده جانانه ی "بابک" راوقتی با دو چشم خسته ی خود می دید چگونه برادران و خواهران صبورش رژه می روند روی آن تمثال نا مبارک. آری بابک را می گویم که سال هاست نخندیده و حتی مهلت ش نداده ای که لب وا کند به گلایه. چه صبری دارد این بابک و هزاران بابک دیگر وچه خون دلی خورده اند پدران و مادران شان. مادران شان که فقط حسرت یک دل ِ سیر گریه بر مزار عزیزانشان است که مرگ راهر روز هی به تعویق می اندازد. ننگت باد آقا با آن تمثالت و آن لبخند بیمارت.
خنده های زیادی طلب داریم و می ستانیم. حرف که حالیت نمی شود پس باش تا روز دیگر. از تخت سلطانی چنان به زیرت آوریم که گل از گل مان بشکفد و خنده ی جانانه تری بنشانیم بر لبان " بابک"هایمان و می نشانیم.