برای "فارینهایت 911" که در راه است.

.

اگر کسی را بشناسی که زمانی سه تار می زد،پیپ می کشید ،مخاطب پر و پا قرص شعر مدرن بوده و
یا حتی از سر اتفاق چند صباحی را دم خور طرفداران نظریات عصر روشنگری بوده ، و حالا به واسطه ایجاد موقعیتی خاص جهت گسترش سیطره اش بر همه چیز و همه کس و بسط ایدئولژی اش - که خصلتن در فضاهایی بسته و تاریک بازنمایی می شود- کتاب می سوزاند، سه تار می شکند ، فحش می دهد و زنجیر پاره می کند ، این شخص به یقین "بیمار" است.
واگویه ای اگر می شود نه از سر ترحم است و نه کینه چرا که دیگر کار از توصیه و تلافی و سفارش گذشته است.
به زعم دیگر همقطاران ش که خود باز از سر اتفاق امکان بیماری شان شاید به زمانی نامعلوم واگذار شده باشد این آقا دچار "سنت استدراج" شده و تنها راه علاج ش را مرگ فیزیکی می دانند و نهایتن عقوبتی فرا زمینی . اما تعبیر دقیق تری می گوید این بیماری "تاریخی" است و مرگ فیزیکی این بیمار صرفن می تواند سیطره او بر "بدن" ها را برچیند، اما مرگ بیماری اش می تواند "مردمی" را به سمت و سوی رهایی سوق بدهد.
من اما این آقا را به هیچ ضیافتی دعوت نخواهم کرد چه به مرگ فیزیکی و چه سنت استدراج . چرا که سال ها و قرن هاست که مرده. با سه تاری شکسته ، شعرهایی نخوانده و کتاب هایی سوخته و ........

راستی به نظر شما کسی که بیمار است و نمی شود علاجی بی خدشه برایش جست ،نمی شود برایش ترحم کرد و نمی شود حتی از او کینه ای عمیق به دل گرفت باید چه خاکی بر سر خود بریزید ؟

.